Wil Emans gebedsgenezer
(of zoals hij liever zei: 'Gebedsgeneziger').
Jaren geleden moest ik voor mijn werk veel de weg op om mensen te bezoeken. Ik kwam dan ook regelmatig bij een man op leeftijd, die in een van de kleine huisjes van een typische volkswijk woonde, waarover je liever niet sprak en zeker niet vandaan wilde komen; de bezoeken tot een minimum beperkend.
Hiermee zeg ik niets slechts over de vele bewoners van deze wijk, die op een eerlijke en eenvoudige wijze van hún wijk hielden . De oudere mensen die ik hier bezocht heb en die nu voor het overgrote deel gestorven zijn, draag ik voor altijd een warm hart toe en zal ze niet vergeten.
Wil Emans is een van hen; hij groeide uit tot een echte goede vriend en nu hij meer dan een half jaar dood is, missen Liesbeth en ik hem nog steeds. Hij was een merkwaardig man; moeilijk op de hand en kon geen enkele tegenspraak dulden. Dit bracht hem vaak in de problemen met de mensen om hem heen, die net zo een kort lontje hadden. Voor het minste of geringste kreeg je ruzie met hem. Ik had al spoedig in de gaten dat ik er beter het zwijgen toe deed, dan met hem in de clinch te gaan. Zo kon ik deze relatie lang in stand houden en groeide onze vriendschap uit tot een warme en begripsvolle omgang.
Op latere leeftijd was Wil Emans ondanks een relatie met een vriendin in een stad verderop, met wie hij vaak ging dansen, toch eenzaam. Hij was zijn hele leven een echte duivenmelker geweest en kon urenlang bomen doorzagen over de geweldige duiven die hij had gehad. Over deze hobby zei hij niets teveel, want de bekers, oorkonden en krantenberichten logen er niet om.
Op gegeven moment hield Wil het voor gezien; deed de duiven weg, brak het duivenhok af en schof-felde het resterende puin onder de tuingrond. Ik heb deze kleine milieu misdaad ieder voorjaar verwenst, omdat ik zijn tuin moest onderhouden. Er was geen beginnen aan en Liesbeth en ik deden ons best totdat er gelukkig een andere persoon aan de horizon verscheen: hovenier Paul.
Wil Emans stopte 20 jaar geleden niet voor niets met zijn duivenhobby. Rond zijn 65ste levensjaar werd hij in Nieuwegein geopereerd aan een ernstige hart - afwijking. De artsen konden hem niet garanderen dat hij de operatiezaal levend zou verlaten. Zij kenden natuurlijk de heer Emans niet. De heren doctoren hadden- om zo te zeggen- behoorlijk buiten de waard gerekend, want Wil Emans was niet zomaar iemand.
Wil Emans was vanaf zijn 8ste levensjaar- ongeveer 75 jaar lang- een gebedsgenezer.'" Gebedsgeneziger ", zei hij zelf altijd.
Tijdens zijn leven had onze voormalige duivenmelker talloze ziektes opgelopen en operaties ondergaan. De artsen konden maar niet begrijpen dat hij zo oud geworden was. Een van hen was zo onwijs om te opperen dat hij niet kon geloven dat Wil deze zware operatie aan zijn hart zo lang kon overleven. Wil werd tenslotte 83 jaar oud, voordat hij na een lang en pijnlijk ziekbed in het ziekenhuis stierf. Met artsen had onze gebedsgenezer een haat-liefde verhouding. Specialisten met een beetje mensenkennis hadden al snel in de gaten wat voor vlees ze in de kuip hadden en dat Wil geen doorsnee mens was. Anderen ergerden zich eraan dat hij hun positie en kennis niet serieus nam, zodra Wil in de gaten kreeg dat ze niet werkelijk naar hem luisterden.
De gebedsgenezer ging in onderhavig geval kort door de bocht en zei tegen de verbaasde geneesheer:
"Ich ben meer dokter es dich en ich weit ouch völ meer." Vervolgens somde hij voor de verbaasde toehoorder op hoeveel kinderen die wel niet had en aan welke kwalen de verschillende patiënten van de arts zouden lijden. Het was jammer dat veel mensen de humor niet konden inzien van zijn aanpak. Velen voelen zich op de tenen getrapt en beledigd. Op mij werkte deze aanpak op de lachspieren. We hebben wat afgelachen met die Wil.
Rene Lemmens: Wonders of writing:
www.de-waarheden-van-paulus3.webnode.nl
https://natuurgeneeskunde6.webnode.nl
https://lemoine-card-reading.webnode.nl