Louis op pad

Op tv zag ik een uitzending van de programmamaker Louis Theroux. Hij ging maar weer eens naar Amerika om zijn voelhorens uit te steken. Dat doet hij op een bijzondere manier.

Je ziet hem gaandeweg tijdens een programma door de reportage heen 'wandelen' en je kunt je dan niet aan de gedachte onttrekken dat die jongen wat gemist heeft tijdens zijn opvoeding. Zijn vader schijnt ook een beroemdheid te zijn; misschien wil hij zich bewijzen en is dat het probleem. Je krijgt dan het idee dat die jongen onnozel moet zijn. 'Slimme jas' zeggen ze hier in Limburg, want zijn ontspannen manier van optreden geeft Louis Theroux een vrijbrief om overal binnen te komen. Hij geeft je ook het idee dat hij 'eine van ös ' is en ondertussen is het menneke je vele stappen vooruit.

Zo ook tijdens de uitzending over de keuze van Amerikanen in Minnesota om vrijwillig uit het leven te stappen in een situatie waarin het leven voor hen ondraaglijk wordt. De reportage leidde ons binnen in het treurige bestaan van doodzieke mensen van wie menigeen bedreigd werd door een slepende vorm van dementie. We leerden a.h.w. sommige mensen kennen en konden mededogen opbrengen voor hun gru - welijke ziekten waaruit ze wilden ontsnappen. Het was hartverscheurend aan te zien hoe patiënten en families door dit hele stervensproces heengingen en de zieke dan tenslotte een dubieus medicijn slikte waardoor hij, na een doodsstrijd van uren, het leven liet.

Bijzonder tragisch was het levenseinde van een een - zame vrouw in een rolstoel die langzaamaan dement werd vanwege een ernstig ongeval. Een krachtige ziel, die een tijd van te voren haar partner verloren had en nu eenzaam in het leven stond. Zij kon het geld niet opbrengen om op gepaste wijze verzorgd te worden en koos euthanasie door verstikking. Daarbij werd zij geholpen -ik moet zeggen geadviseerd- door vrijwilligers die menen dat zij een dergelijke ziel een dienst bewijzen.

Ik wil mij hier niet uiten over de keuzes die deze mensen gemaakt hebben, noch een morele positie innemen. Dat zij verre van alles! Het leven van deze medemensen was en is tragisch genoeg en mijn hart en liefde gaat naar hen uit. Ik wil ook nog die 'slimme jas' van een Theroux complimenteren. Die jongen is clever en stelt bijzonder knappe vragen, terwijl hij zich niet door zijn getoonde emoties laat leiden.

Wat ik mij wel afvraag en ik hoop dat ik hier deze vraag mag stellen: zijn al die mensen die voor een levenseinde kiezen niet geweldig dapper? Moet ik de vraag anders stellen: is hun levenseinde zo gruwelijk dat zij geen andere keus hebben?

Hoe komt het dat in deze reportage geen enkel mens werd geïnterviewd die tijdens zijn ziekte niet één keer naar binnen gekeerd zou zijn en het daar afschuwelijk hard uitgeschreeuwd zou hebben: "Mijn God, mijn God, waarom heb je me verlaten? Waarom moet ik deze ziekte ondergaan. Waarom kom je me niet te hulp. Kom mijn ongeloof te hulp! Red mij van de strik van de dood. Kom, en genees mij. Help mij en mijn familie; of laat mij met vreugde en berusting heengaan. God, mijn God waar ben je?"

IK ben geen beter mens dan ieder ander en ik mag mij niet verheffen, maar ik kan zeggen dat ik het (met vele anderen) in mijn persoonlijke eenzaamheid zo heb uit geschreeuwd. Zelfs hardop: "Mijn God, mijn God, waar ben je? Kom mij te hulp. Toon U aan mij wanneer U bestaat. Zo niet, laat dan alles wat mij aan U doet denken tezamen met mij vergaan!"

Ik kan u zeggen dat mij vele wonderen overkomen zijn en ik menigmaal uit de klauwen van de dood gered ben door Mijn God. Niemand hoeft hier een geloof aan te hangen en niemand moet tot een kerk behoren. Ik zeg u alleen: wend u tot God in de stilte van uw eenzaamheid en wacht af.