Korte omweg naar Corrie van Loon

en de Omni-stichting

Ik was een van de eerste rond 1980 die in Nederland in  aanraking kwam met de helderziende en genezer Corrie van Loon; een Nederlandse Amerikaan of Amerikaanse Nederlander zoals u wilt.

Hij had nogal een naam weten op te bouwen in de Amerikaanse New-Age kringen als helderziende leraar over de energetische krachten van het heelal.

Niet zozeer een gebedsgenezer van Christelijke of katholieke snit. Via hem leerde ik zonder godheid te bidden en de energetische krachten van de kosmos ter genezing aan te wenden.

Een van mijn eerste 'slachtoffers' was een ver - pleegkundige wier naam ik helaas vergeten ben.  De rechterhand van mijn vader; tijdens zijn leven een bekend chirurg en professor. Hij vertelde thuis dat de vrouw ernstig ziek was en dit verdroot hem omdat zij een nogal prominente plaats bij zijn werk scheen in te nemen. Ik kende haar omdat ik jongere weleens wat vakantiewerk in het ziekenhuis had gedaan.

De verpleegkundige lag dus in haar bed in het ziekenhuis en had een aandoening die ik vergeten ben; het doet er ook niet toe waar zij aan leed. Ik sprak de zieke aan en voelde ineens een enorme energie door mijn lichaam gaan en wist meteen dat dit het handelsmerk van mijn gave zou zijn. Ik vroeg haar waarom ze nog in bed lag, aangezien ze helemaal niet meer ziek was. Deze vrouw moet een grote psychische en geestelijke kracht bezeten hebben, want ieder ander had me voor gek verklaard en de kamer uitgebonsjourd. Zij echter nam mijn boodschap voor waar aan en ik ging tevreden weg.

Tegen de avond kwam mijn vader tierend naar huis en vroeg blazend van woede waar ik de gotspe vandaan haalde om zoiets uit te halen? Het scheen dat de vrouw  uit haar bed was opgestaan: helemaal genezen!

Mijn vader was kwaad omdat ik een genezing had bewerkt door de kracht van het universum, die ik nader hand herkende als de inwerking van de Christus Jezus. Hij was arts en voelde zich ernstig gepasseerd. Dit begreep ik totaal niet, tot op de dag van vandaag. Waarom was die man zo kwaad? De vrouw was toch genezen? Hij had zelf de eed van Hippocrates afgelegd met de belofte dat hij zijn leven in dienst zou stellen van de lijdende mensheid? Wie of wat geneest, is toch niet belangrijk? Het gaat er toch om dat de patiënt geneest? Ik laat president Kennedy even aan het woord. Hij kreeg procaïne toegediend:  "Al word ik met paardenpis ingespoten; het zal mij een zorg zijn; wanneer ik maar genees!"

Ik durfde mij niet teweer te stellen tegen mijn vader. Hij had mij zeker het huis uitgezet en dat had ik in die tijd niet kunnen verwerken. Vandaag moet ik ondanks het wederzijds onbegrip wel lachen om de situatie: vooral om de reactie van mijn ouwe zogezegd. Wat een kerel!

Mijn vader de arts

Nu ik in mijn bericht over de vriendschap met de genezer Wil Emans over mijn vader begin te schrijven moet ik over deze relatie met hem als zoon verder uitweiden.

Net zoals Wil Emans een vader was van 3 zonen die hem absoluut niet begrepen en ook de kans gemist hebben om hun geschillen met hem uit te praten, had ik een dergelijke relatie met mijn vader.

De arts en chirurg was een geslaagd mens met een materialisch-positivistische levensvisie, die ik niet  deelde. Later groeide ik in mijn overtuigingen en wist te achterhalen dat er velen zijn  zoals ik.

Mensen van allerlei ras, geloof en achtergrond. Geleerden, schrijvers en onbekenden die wisten dat de materialistische visie de wereld niet dient en haar naar de afgrond voert. Mijn vader was van jongs af aan vastbesloten om het te maken in het leven. Hij werd geboren in 1921 en heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt op een manier dat ik hierover een spannend boek kan schrijven. Hij zat dus wel in de maag met een van zijn zonen die eerder week dan sterk was, met een te gevoelige inborst en een totaal gebrek aan carrièredrang.

Veel van deze zwakke elementen in mijn karakter heb ik later in kracht kunnen ombuigen. Zelfs de lichamelijke zwakte heb ik kunnen bestrijden door 25 jaar lang consequent aan fitness te doen. 

Het ging dus niet goed tussen mij en mijn vader, die ook qua uiterlijk geheel van mij verschilde. Hij leek wel op een Spaanse matador, met die doordringende blik van hem en die gebogen kop wanneer hij zich weer eens ergerde over mij. Alsof hij als een stier de aanval op mij wilde openen. Hij gromde dan ook als een dier dat aanvalt. Dat grommen heb ik van hem over - genomen. Liesbeth lacht zich een breuk, wanneer dit gebeurt.

Vader had ook alle redenen om zich aan mij te ergeren. Ik was hopeloos en liep met mijn hoofd in de wolken. Ik heb mij dan ook net zoals Wil Emans ernstig aan het leven gebrand, vooraleer ik wakker werd en met discipline mijn leven ging ordenen.

Mijn vader werd oud en ergerde zich minder aan mij. Hij hield zich liever bezig met zijn dochters en hun kroost. Zijn sterfbed was zijn laatste heroïsche act. In de oorlog had hij er genoeg verricht om een vermelding te krijgen in de hemelse Hall of Fame!

Hij lag in het ziekenhuis en liet zich opereren aan verkalkte kransslagaders. Zijn leven lang had hij rood vlees gegeten, gedronken en gerookt. Hij was 84 jaar, wist dat hij nog maar 6 maanden te leven had en nam het risico van een operatie door jonge artsen. Op de avond voor de operatie gaf hij mij een hand en zei mij vaarwel. In die blik van een stervende lag de waarheid tussen twee mensen die elkaar nooit begrepen hadden.

Tijdens de operatie door jonge en in mijn ogen on - ervaren artsen stierf mijn vader. Het was gedaan met de man die zijn hele leven een schaduw over mij had geworpen. Tenminste dat dacht ik.

 Verschijningen en visioenen

Vlak voordat mijn vader stierf zat ik in mijn toen - malige huis in de woonkamer en plots veranderde voor mijn ogen de ecru gordijnen van kleur: ze werden pikzwart! Ik wist dat er een sterfgeval zou plaatsvinden. Kort daarop stierf mijn vader.  De dag na de nacht dat hij was heengegaan zaten Liesbeth en ik aan de tafel van haar woonkamer. Plotsklaps klonk er een knallend geluid en bonkte de wind tegen de voordeur en huis - kamerdeur. Een krachtige windvlaag vloog door de kamer en een ijskoude trilling veegde langs ons beider benen. Liesbeth wist gelijk: dit is jouw vader! Hij wil je iets zeggen. Je moet open voor zijn boodschap staan, was haar antwoord.

Ik had mij toen ter tijd nog niet ontdaan van mijn woede jegens mijn familie en mijn vader in het bijzonder en zei kort: "Wat hij in 84 jaar niet heeft kunnen zeggen en doen, kan hij nu helemaal niet meer". Daarmee was voor mij de kous af.

Niet lang daarna zat ik weer in de huiskamer van mijn woning tezamen met Wanda een schat van een hond, die ik op negenjarige leeftijd uit een asiel van Bratislava had meegenomen en die mij tot op 18-jarige leeftijd verblijd heeft met haar gezelschap.

Wanda wees met haar kopje naar de kant van de gordijnen, waar ik het visioen van de verkleuring had gezien en begon te grommen. Ik kon nota bene de contouren van mijn vaders gestalte zien. Verbijsterd herhaalde ik wat ik tegen Liesbeth had gezegd en vertelde de verschijning te gaan wieberen.

Zieners en waarschuwingen

Niet veel later na deze visioenen, spoorde Liesbeth mij aan om een afspraak te maken met een helder - ziende, die verder in het Zuiden woonde.  De vrouw stond bekend om haar harde aanpak. Zij was van nature eenvoudig maar werd -zoals zij zelf zei- overschaduwd door Meesters van de Witte Broederschap.

Ik voelde mij niet aangenaam van binnen zodra ik bij de vrouw in de kamer binnentrad. Achter haar stond een groot beeld van de Shiva omgeven door talloze vlammen. Het beeld van ontstaan, wording en ver - gankelijkheid. Het eeuwige rad van op- en neer - gang, van begin en einde, van eeuwigheid en duur, Het rad van karma.

Ik was nog niet gaan zitten of ze stak van wal. Ze zei dat ik niet moest denken dat ik door de bemiddeling van Liesbeth bij haar was gekomen. Integendeel, het was mijn vader die mij bij haar gebracht had. (Hoe kon ze dit nu weten?)

Het eerste wat mijn vader door haar heen zei, was dat hij zich wilde verontschuldigen voor zijn vele gebreken en karakterzwakten. Hij wist in zijn aardse leven niet beter en ik moest hem maar vergeven. Dit vergeven heeft heel wat jaartjes geduurd. Ik was nog te beduusd door zijn jarenlange aanwezigheid om zo maar te kunnen zeggen: "ok, het is vergeven en vergeten". Dat kon ik toen nog niet.

Waar mijn vader eigenlijk voor kwam was het feit dat hij zich zorgen maakte over mijn leven. Ik was blijkbaar bewust genoeg om te waarschuwen, maar had nog niet genoeg bewust 'doorgegrepen'.

Vader vreesde dat ik net zoals hij mijn doel niet zou bereiken in het leven. Blijkbaar had hij niet aan zijn doelstellingen voldaan.

Ik stond hier echt verbaasd over want ik was toen - en ben dat nu nog steeds-  een overtuigd Christen met mijn wortels in de Bijbel. Hoe dat kan terwijl ik regelmatig met gebedsgenezers en mediums omga, dat leg ik verderop uit en heb ik in het breed be - sproken op mijn website over Paulus.

(https://www.de-waarheden-van-paulus3.webnode.nl ,

https://www.renelemmens.weebly.com, https://www.rene-lemmens0.webnode.nl

De helderziende waarschuwde mij voor mijn overmatig alcoholgebruik en het roken en meende dat -indien ik niet veranderde- binnen korte tijd seniel zou worden.

Zij vertelde verder dat mijn leven in samenhang stond met een bestaan rond 1700 waarin ik als waarschijnlijk adellijke met de naam Charles in Engeland een groot bezit runde. Ik was een onhebbelijk man, behept met grote controlezucht en altijd bezig met het beheer van het grote goed. Mijn moeder was tevens mijn moeder in het huidige leven. Ik was na mijn dood in paniek naar een bekende gevlucht en dat was wederom mijn moeder uit de achttiende eeuw. Hierover heb ik genoeg geschreven op de website over Paulus.

Zij was net als toen een vervelend mens (hoewel ze in mijn jeugd heel aardig voor mij was)  met een uiterst materialistische visie en ronduit akelige houding jegens anderen en vooral ondergeschikten.

Ze wilde perse dat ik trouwde met een meid die er ook goed bij zat. Dat was goed voor de familie en het vermogen. Ik deed als vervelende vent natuurlijk alles wat mammie zei en trouwde de vrouw, van wie ik naar het zeggen van de helderziende nooit gehouden heb. Wat ik dan in mijn vrije tijd gedaan heb, laat zich raden.

Ik heb nog eens een keer een onderhoud gehad met de dame, van wie ik vind dat ze tezamen met haar Witte Broederschap een nogal onaangename en ronduit onvriendelijke en soms beledigende manier van aanpak heeft. Ze redigeert het consult altijd zo dat je er bekaaid van af komt. Het kon en kan me niets schelen, want ik ben in Christus. Hij is -of je het nu leuk vindt of niet- nog altijd de Grote Baas.